ΑΜΑΝΙΤΕΣ

Αναπάντεχα στολίδια των δασών, καταφύγια των ξωτικών...

Το Όνομα

Γυρνώντας πίσω το χρόνο, πενήντα χρόνια θα’ ναι θαρρώ, στην αυλή, πίσω από το σπίτι υπήρχε μια μεγάλη καρυδιά. Στις ρίζες που ξεπρόβαλαν πάνω από το χώμα ξεφύτρωναν ζευγάρια από μανιτάρια. Εμείς θέλαμε να τα κόβουμε μα ο παππούς ο Αριστείδης φώναζε πως εκεί κατοικούν πλάσματα μαγικά και αόρατα που λίγες φορές ανθρώπινο μάτι κατάφερε να δει. Κι εμείς, δίχως να μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, ακούγαμε τη φωνή του παππού και αρκούμασταν στο να ζούμε το μυστήριο και τις φανταστικές μας σκέψεις. Συχνά περνούσαμε ώρες κρυμμένοι στην αυλή να περιμένουμε μήπως και εμφανιστεί κάποιος από τους μαγικούς κατοίκους των μανιταριών. Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν και η μεγάλη καρυδιά ξεράθηκε. Μαζί της έφυγαν και εκείνα τα μαγικά μανιταράκια...

Σήμερα δύο πανέμορφοι «αμανίτες» ανοίγουν την πόρτα τους σε όσους έχει απομείνει φαντασία και ρομαντισμός, για όσους οι ιστορίες του παππού δεν ξεθώριασαν...