Περιήγηση στην Βορειοδυτική Τροιζηνία
Λίγο πριν την Δρυόπη θα δούμε στον δρόμο διασταύρωση προς Νήσιζα (Νησίδα) και Μύλο. Η διασταύρωση είναι δεξιά, περνά, κάνοντας αναστροφή, κάτω από τον δρόμο και κατεβαίνει προς την θάλασσα. Δύο – τρία χιλιόμετρα παράκαμψης αρκούν για να μας μεταφέρουν πολλά χρόνια πίσω, σε μέρη αυθεντικά και παρθένα. Ο δρόμος κατεβαίνοντας χωρίζει σε δύο κατευθύνσεις. Δεξιά προς Μύλους αριστερά προς Νησίδα.
Ο δρόμος προς Νησίδα καταλήγει σε ένα ακρωτήρι στον κόλπο της Επιδαύρου, όπου εκατέρωθεν σχηματίζονται δύο βραχώδεις παραλίες με βότσαλο. Η δεξιά είναι μικρότερη και πιο ερημική, καταλήγει σε αυτήν βατός χωματόδρομος που φεύγει δεξιά, όπως κατεβαίνουνε προς τον οικισμό. Η αριστερή, πιο μεγάλη σε μήκος, βρίσκεται μπροστά ακριβώς από τα λίγα παράλια σπίτια του μικρού και απομονωμένου οικισμού.
Από εδώ μπορούμε να αντικρίσουμε ψηλά από πάνω μας τα πρώτα σπίτια της Δρυόπης στις πλαγιές του Ασπροβουνίου και δεξιά πιο ψηλά και απόκρημνα ίσα που διακρίνεται το κάστρο του Φαναρίου και το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων.
Γυρίζουμε στον δρόμο προς Μύλους. Απόμερος οικισμός με λίγα σπίτια. Από τον οικισμό συνεχίζουμε τον χωματόδρομο ΝΑ για περίπου 1.5 Χλμ., και στο σημείο που εμφανίζουμε στον χάρτη, αφήνουμε το μεταφορικό μας μέσο και περπατάμε αριστερά. Η βραχώδης - βοτσαλωτή παραλία που θα συναντήσουμε είναι ερημική χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο.
Γυρίζοντας προς τον επαρχιακό παραλιακό δρόμο μπορούμε είτε να ανηφορίσουμε προς Δρυόπη είτε να ξαναβγούμε στον παραλιακό δρόμο και να ανεβούμε προς Δρυόπη λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά, έτσι ώστε να επισκεφθούμε πρώτα δύο εκκλησάκια που βρίσκονται εκατέρωθεν του δρόμου, πρώτα τον Αγιο Παρθένιο και μετά τον Αγιο Λεωνίδιο.
Ο Αγιος Παρθένιος Δρυόπης χτίσθηκε από κάτοικο του χωριού το 1977 μετά από εμφάνιση και υπόδειξη του μέρους από τον ίδιο τον Αγιο. Ο Αγιος γεννήθηκε το 318 μ.χ. και πήρε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Είναι προστάτης των καρκινοπαθών.
Ο Αγιος Λεωνίδης έζησε τον 3ο αι. μχ. και είναι τοπικός Αγιος της Τροιζήνας. Μαρτύρησε μετά επτά άλλων πιστών γυναικών, που βασανίσθηκαν και τελικά εκτελέσθηκαν (με πνιγμό) από τους Ρωμαίους το 251μχ. Το σκήνωμα του Αγίου εκβράστηκε στο Λεωνίδιο Κυνουρίας (εξ΄ οι και το όνομα της πόλης).
Λίγα μέτρα μετά θα συναντήσουμε την κύρια διασταύρωση, δεξιά, προς την Δρυόπη. Η Δρυόπη είναι ένας όμορφος, ορεινός οικισμός ο οποίος για πρώτη φορά καταγράφεται επίσημα το 1834. Στην περιοχή έχουν βρεθεί ίχνη της αρχαίας πόλης των Δρυόπων (1400-1300 πΧ.). Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι ο Αγιος Χαράλαμπος. Από την πλατεία της με το ηρώον, θα απολαύσουμε την θέα προς τον κόλπο της Επιδαύρου και τα Μέθανα. Στην Δρυόπη υπάρχει επίσης ο βυζαντινός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου.
Από την Δρυόπη ανηφορίζουμε για τέσσερα χιλιόμετρα για να φθάσουμε στο γραφικότατο Ανω Φανάρι, που και αυτό καταγράφεται επίσημα για 1η φορά το 1834. Αξίζει να περπατήσουμε στους δρόμους του χωριού για να το γνωρίσουμε καλύτερα. Η κεντρική εκκλησία είναι ο Αγιος Αθανάσιος. Στον οικισμό θα συναντήσουμε επίσης τους παλιούς ναούς της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Νικολάου. Από τον Κοκκινόβραχο ξεκινά το γραφικό "Φαράγγι του Ερωτα" όπου έπεσε και σκοτώθηκε ο Ιππόλυτος.
Το σημαντικότερο αξιοθέατο στο Φανάρι είναι το κάστρο του, στην κορυφή του λόφου ΒΑ πάνω από το χωριό. Από τον Αγιο Αθανάσιο, ξεκινά το καλοσχηματισμένο μονοπάτι που φεύγει από το χωριό και μας οδηγεί σε 10' στο κάστρο. Το κάστρο είναι μία από τις πέντε διασωζόμενες ως σήμερα μεσαιωνικές οχυρώσεις της Τροιζηνίας. Αναφέρεται σε πηγές του 15ου αι. μχ. Τοιχίστηκε πάνω σε αρχαία οχύρωση σημαντικά σημάδια της οποίας συναντούμε στην νότια πύλη του. Στην κορυφή του, δίπλα στο τσιμεντένιο κολονάκι της ΓΙΣ, στην ΝΔ πλευρά του κάστρου, διασώζονται τα ερείπια ορθογώνιας κιστέρνας (δεξαμενής). Μέσα στο κάστρο,στο ΒΑ άκρο του, θα βρούμε το κατάλευκο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων που ατενίζει από ψηλά, την Δρυόπη, τα Μέθανα και τον κόλπο της Επιδαύρου.
Από το Ανω Φανάρι συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε προς Καρατζά. Λίγο πριν τον Καραζτά (περίπου 1.5 χλμ.) ακολουθούμε την πινακίδα προς τον μικρό οικισμό Ζερβάικα. Λίγο πριν φθάσουμε στα Ζερβάικα, σύντομος χωματόδρομος που φεύγει δεξιά μας οδηγεί στο σύγχρονο παρεκκλήσι του Αγίου Βλάση, χτισμένο το 1975. Ο Αγιος έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορος Λικινίου (308 - 323 μ.Χ.). Μαρτύρησε, αποκεφαλισθής, το 316 μχ.
Επιστρέφουμε προς Καρατζά. Ησυχο χωριό με κεντρική εκκλησία τον Αγιο Σεραφείμ. Στην μικρή πλατεία μπροστά της υπάρχει το μνημείο των υπό των Γερμανών 23 εκτελεσθέντων κατοίκων - ανδρών (ηλικίας 18 - 55 ετών) του χωριού στις 5 Ιουνίου του 1944. Το σημαντικότερο αξιοθέατο του χωριού είναι ένας ανασκαμμένος, σημαντικός σε μέγεθος, αρχαίος τάφος που βρίσκεται εντός ιδιωτικού κτήματος στον δρόμο που φεύγει από το χωριό προς Χώριζα. Εφερε μαρμάρινη πλάκα (που εκλάπη πριν αρκετά χρόνια) και έγραφε το όνομα Ευαγόρας.
Από τον Καρατζά συνεχίζουμε για Αγία Ελένη (3 περίπου χλμ.). Το τελευταίο χωριό της Τροιζηνίας πριν μπούμε στην Αργολίδα. Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Κτίσθηκε στην θέση παλαιού κτιρίου άγνωστης ημερομηνίας και εγκαινιάσθηκε το 1981.
Στην Αγία Ελένη υπάρχουν τρία πολύ ενδιαφέροντα σημεία εξερεύνησης. Τα δύο από αυτά θα τα συναντήσουμε αν ακολουθήσουμε τον δρόμο προς Τραχειά και στο 1χλμ. στρίψουμε δεξιά σε στενό δρόμο , που μας οδηγεί στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος, στους πρόποδες του υψώματος Μπεντένι (ή Πίγκας). Ο ναός κτίσθηκε το 1706 και είναι ανακηρυγμένο μνημείο. Απέναντι από την Αγία Τριάδα βρίσκονται τα ερείπια πέτρινου κτίσματος που ανήκε σε Αγά της περιοχής. Στην κορυφή του υψώματος της Πίγκας υπάρχουν ερείπια αρχαία ακρόπολης. Για να τα δούμε από κοντά θα πρέπει να γυρίσουμε στην Αγία Ελένη και να ακολουθήσουμε τον δρόμο που περνά μπροστά από τον μητροπολιτικό ναό, γίνεται χωματόδρομος και φτάνει, σε 3-4 χλμ. από την πίσω μεριά του υψώματος (βλ. χάρτη). Από εδώ σύντομο μονοπάτι μας ανεβάζει στην κορυφή όπου εκτός από την πολύ όμορφη θέα θα δούμε λείψανα αρχαίας οχύρωσης και κυκλώπειων τειχών.
Από την Αγία Ελένη επιστρέφουμε στον Καρατζά για να ακολουθήσουμε τον δρόμο προς την Χώριζα (Χώρα), που βρίσκεται στο μέσο της κοιλάδας ανάμεσα στο όρος Ορθολίθι και την οροσειρά των Αδέρων. Περνάμε ξανά από το σημείο με τον αρχαίο τάφο και συνεχίζουμε προς Χώρα για άλλα 4-4.5 χιλιόμετρα. Πλησιάζοντας θα δούμε δεξιά μας έναν ιδιόμορφο κωνικό μυτερό λόφο. Με το μηχανοκίνητο μέσο μας μπορούμε να φθάσουμε μέχρι τους πρόποδες του βράχου. Από εκεί ανεβαίνουμε προς την κορυφή από όπου μπορούμε, γιατί μονοπάτια δεν υπάρχουν πλέον και η βλάστηση με τα πουρνάρια είναι πολύ πυκνή. Η ανάβαση είναι επίπονη αλλά σύντομη. Πλησιάζοντας στην κορυφή αρχίζουμε και βλέπουμε τα λιγοστά ερείπια της μεσαιωνικής οχύρωσης της Χώριζας, η οποία πιθανότατα κτίσθηκε στην θέση Μυκηναϊκού φυλακίου ελέγχου των υστεροελλαδικών χρόνων. Η θέα από την κορυφή του λόφου είναι πανέμορφη.
Από την Χώρα ξεκινά βατός χωματόδρομος που κατηφορίζει προς την θάλασσα και το χωριό της Καλλονής (συνολική απόσταση 7 χλμ.). Ο δρόμος περνά από τα πάνω σπίτια του οικισμού και τον Μητροπολιτικό ναό του Γενεθλίου της Θεοτόκου.
Η Καλλονή είναι ένα παραδοσιακό ψαροχώρι στον κόλπο της Επιδαύρου, απέναντι από την χερσόνησο των Μεθάνων. Κήποι με πορτοκαλιές, λεμονιές και λουλούδια, ζεστή και καθαρή θάλασσα, είναι στοιχεία που κάνουν την Καλλονή ιδανικό προορισμό για οικογενειακές διακοπές. Διαθέτει τουριστική υποδομή με αρκετά καταλύματα και ταβέρνες. Κατά μήκος του παραλιακού δρόμου της Καλλονής πριν και μετά το λιμανάκι της, εκτείνεται σε μεγάλη απόσταση, η βοτσαλωτή παραλία της, ανοιχτή στην θάλασσα, έχοντας απέναντι της την χερσόνησο των Μεθάνων.
Επειδή κατεβήκαμε στην Καλλονή ΝΔ, από τα ηπειρωτικά θα κάνουμε μία μικρή «επιστροφή» για να καλύψουμε και το παραλιακό τμήμα της διαδρομής από την διασταύρωση προς Δρυόπη έως την Καλλονή (συνολική απόσταση 5 χλμ.).
Από την διασταύρωση προς Δρυόπη, στα 2-2.5 περίπου χιλιόμετρα φεύγει αριστερά μας μικρός απότομα κατηφορικός δρόμος προς Νερατζιά. Προσοχή γιατί σήμανση (πινακίδα) υπάρχει μόνο όταν ερχόμαστε από Καλλονή. Ο δρόμος κατηφορίζει και περνά δίπλα από τον κρυμμένο μέσα στα πεύκα παλαιό ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου που έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο μνημείο. Λίγα μέτρα μετά τερματίζει στον μικρό καταπράσινο παράλιο (τα δένδρα φτάνουν μέχρι την θάλασσα) οικισμό της Νερατζιάς, ιδανικό για ηρεμία, απομόνωση και φυσικές διακοπές.
Επιστρέφοντας προς Καλλονή, και πλησιάζοντας στο χωριό ακολουθούμε τον χωματόδρομο αριστερά, που βγάζει στην παραλία της Καλλονής και στο μικρό λιμανάκι. Πριν όμως φθάσουμε εκεί, ακολουθούμε την πινακίδα αριστερά μας που γράφει προς Kantinais Beach Bar. Η παράκαμψη αυτή πραγματικά θα μας αποζημιώσει αφού λίγα μέτρα μετά θα γνωρίσουμε την πανέμορφη παραλία, Βοτσαλάκια, με ψιλό βότσαλο και γαλάζια νερά. Κατά την γνώμη μας η καλύτερη παραλία της Τροιζηνίας.
Στην έξοδο από Καλλονή, προς Γαλατά, σε ένα μικρό λοφάκι αριστερά στέκεται το παλαιό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. Η πρόσβαση προς αυτό γίνεται μόνο με τα πόδια και δεν είναι εύκολη λόγω σπιτιών, κτημάτων κ.λ.π. Αξίζει όμως η επίσκεψη για να απολαύσουμε την όμορφη θέα.
Πέντε λεπτά από την Καλλονή, στον παραλιακό δρόμο προς Μέθανα, συναντούμε αριστερά μας την ταβέρνα Ντιρλαντά, που δίπλα της σχηματίζεται μία μικρή παραλία με ψιλό βότσαλο και άμμο. Οι ευκάλυπτοι φτάνουν μέχρι την άκρη της παραλίας και χαρίζουν δροσερή σκιά.
Από το σημείο αυτό και σε λιγότερο από 500 μέτρα θα δούμε δεξιά μας πινακίδα προς το χωριό Ευαγγελισμός ή Σκαπέτι (5 χλμ.). Σκοπός μας η επίσκεψη στο Σκαπέτι και από εκεί στο περίφημο κάστρο της Κοκκινιάς. Ο δρόμος ανηφορίζει με συνεχείς στροφές, και όσο ανεβαίνουμε αξίζει να κάνουμε μία-δύο στάσεις για να απολαύσουμε την θέα προς την χερσόνησο των Μεθάνων και στο βάθος δεξιά την ακρόπολη της Τροιζήνας.
Στον Ευαγγελισμό θα φθάσουμε μετά από 5 χλμ. (από το σημείο που στρίψαμε δεξιά). Είναι ένα μικρό ορεινό χωριό που παλαιότερα λεγόταν Σκαπέτι (δηλαδή κρυμμένο). Το χωριό προήλθε από τους κατοίκους του χωριού Ποταμός που βρισκόταν ψηλά της Καλλονής. Οπως θα το υποψιαζόμαστε η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι προς τιμή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η πιο ενδιαφέρουσα όμως εξερεύνηση από εδώ είναι η επίσκεψή μας στο φημισμένο αλλά άγνωστο, στους πολλούς σήμερα, κάστρο της Κοκκινιάς, το οποίο βρίσκεται στην μεσαία από τις τρεις κορυφές των Αδερών στα 700 μέτρα. Την προσπάθεια αυτή την κάνουν ευκολότερη οι δρόμοι που έχουν ανοιχθεί στις πλαγιές των Αδερών για να εξυπηρετήσουν την εγκατάσταση των νέων αιολικών πάρκων.
Από το χωριό ξεκινά (στο σημείο της στάσης του λεωφορείου) χωματόδρομος με κατεύθυνση καταρχήν το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία (σύγχρονο εκκλησάκι που χτίσθηκε το 1993) που θα μας οδηγήσει τελικά, σε 7-8χλμ (20’-30’), στο σημείο που ξεκινά το μονοπάτι για το κάστρο της Κοκκινιάς. Το σημείο μπορεί να προσεγγισθεί από δύο εναλλακτικούς δρόμους, ο 2ος βγάζει ακριβώς εκεί που ξεκινά το μονοπάτι προς την πύλη (10’). Ο 1ος βγάζει σε μία στάνη και από εκεί πρέπει να κατεβούμε την πλαγιά μιας ρεματιάς και να ανηφορίσουμε προς την πύλη του κάστρου (συνολικός χρόνος 30’).
Το κάστρο της Κοκκινιάς ήταν το μεγαλύτερο σε έκταση μεσαιωνικό κάστρο της Τροιζηνίας, και ιστορικά τοποθετείται την εποχή της Φραγκοκρατίας. Σήμερα είναι ένα σύνολο από σκόρπιους λιθοσωρούς. Ακόμη και η πυλίδα του είχε καταρρεύσει και στήθηκε μετά ξανά. Αξίζει να περπατήσουμε κάθε του γωνιά για να νοιώσουμε λίγη από την ιστορία του αλλά και για να θαυμάσουμε την απέραντη θέα προς τον κόλπο της Επιδαύρου και την χερσόνησο των Μεθάνων. Μέσα στο κάστρο στην ΒΔ άκρη του θα βρούμε το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου.
Ολοκληρώνουμε την επίσκεψή μας και ξανακατεβαίνουμε στον παράλιο δρόμο που έρχεται από την Καλλονή. Στρίβουμε δεξιά και σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο ξεκινά μπροστά μας ο υδροβιότοπος της λιμνοθάλασσας της Ψήφτας. Εδώ έχουμε δύο επιλογές: Είτε συνεχίζουμε επί του κυρίου δρόμου που περνά από το ΝΔ κάτω τμήμα της λίμνης και συνεχίζει προς Γαλατά, είτε στρίβουμε αριστερά και κινούμαστε παράλληλα με την παραλία και την βόρεια πλευρά της λίμνης με κατεύθυνση την Μεταμόρφωση και την Τακτικούπολη.
Ο άγνωστος, στους περισσότερους, υδροβιότοπος της Ψήφτας, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς υδροβιότοπους της Ελλάδας. Ανήκει στον (απειλούμενο) υγροτοπικό τύπο των «παράκτιων υγροτόπων» και έχει κηρυχθεί ως «περιοχή εξαίρετου φυσικού κάλλους». Περιμετρικά του έχουν στηθεί ξύλινα παρατηρητήρια ανεβαίνοντας στα οποία μπορούμε να παρατηρήσουμε καλύτερα το τοπίο, το πέταγμα των πουλιών, και να απολαύσουμε την ηρεμία, την απλότητα και την ομορφιά αυτού του σπάνιου φυσικού περιβάλλοντος.
Ο παράλιος δρόμος προχωρεί ανάμεσα στην θάλασσα, αριστερά, και την λιμνοθάλασσα, δεξιά. Η μεγάλη, αλλά απεριποίητη παραλία, της Μεταμόρφωσης, με βότσαλα και άμμο, εκτείνεται κατά μήκος του υδροβιότοπου της Ψήφτας και συνεχίζει και μετά την διασταύρωση προς Μεταμόρφωση (στο κανάλι της Ψήφτας), με το όνομα Μελίσσι. Μέσα στην θάλασσα, μπροστά από την παραλία της Μεταμόρφωσης, βρίσκεται βυθισμένη αρχαία πολιτεία που υπολογίζεται ότι είχε έως και 70.000 κατοίκους.
Από την Μεταμόρφωση θα περάσουμε από την επιστροφή μας από Τακτικούπολη. Συνεχίζουμε λοιπόν παράλια προς Αγιο Νικόλαο, και σε λίγο συναντούμε την Δάρδιζα, την μεγαλύτερη και καλύτερη από όλες τις παραλίες που θα συναντήσουμε από μετά την Καλλονή μέχρι την Τακτικούπολη. Πλούσια σε άμμο, διαθέτει και οργανωμένο τμήμα όπως και υποδομή για beach volley.
Φεύγοντας από την Δάρδιζα και μετά την στροφή του δρόμου θα συναντήσουμε έναν κολπίσκο, το λιμανάκι της Ξηρολίμνης, στο οποίο βρίσκουν ορμητήριο κάποιες ψαρόβαρκες. Το τοπίο είναι πολύ όμορφο, υπάρχει φυσική σκιά, αλλά η μικρή παραλία μαζεύει πολλά σκουπίδια από την θάλασσα. Μετά τον κολπίσκο της Ξηρολίμνης συναντούμε επόμενη ερημική παραλία με βότσαλο και αρκετά ανοιχτή στην θάλασσα μπροστά από έναν αποξηραμένο πρώην βαλτότοπο.
Πλησιάζοντας προς Αγιο Νικόλαο συναντούμε έναν γραφικό κολπίσκο με έναν βράχο μέσα στην θάλασσα που χωρίζει την παραλία στα δύο. Στην μία πλευρά του βράχου έχει κατασκευασθεί μικρή σκάλα που μας κατεβάζει στην απόμερη και βραχώδη παραλία. Λίγο πριν το λιμανάκι του Αγίου Νικολάου θα περάσουμε στα αριστερά του δρόμου μας μία αδιάφορη βοτσαλωτή παραλία και στην συνέχεια θα καταλήξουμε στο τεχνητό λιμανάκι του Αγίου Νικολάου. Πίσω του, ατενίζοντας τα Μέθανα, στέκεται το ομώνυμο παλαιό εκκλησάκι (κτίσθηκε το 1900). Από το σημείο αυτό ο δρόμος ανηφορίζει προς Τακτικούπολη και μας οδηγεί στο Στενό της χερσονήσου των Μεθάνων.
Η Τακτικούπολη είναι χωριό κτισμένο απέναντι από το Στενό των Μεθάνων και το κάστρο του Φαβιέρου. Πήρε το όνομά του γιατί ο Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός Φαβιέρος, οργάνωσε εδώ το 1826, το πρώτο σώμα τακτικού στρατού της Ελλάδας.
Από εδώ ο δρόμος ΒΔ συνεχίζει προς Μέθανα. Εμείς τον ακολουθούμε στην αρχή για να στρίψουμε στην συνέχεια δεξιά μόλις δούμε την πινακίδα προς την Ακτή της Αγάπης. Ο δρόμος περνά από τον ομώνυμο οικισμό και κατηφορίζει φθάνοντας σε έναν πολύ γραφικό ορμίσκο με μία βοτσαλωτή παραλία με ανοιχτόχρωμα γαλάζια διάφανα νερά.
Επιστρέφουμε προς Τακτικούπολη. Αν συνεχίσουμε ΝΑ θα προχωρήσουμε προς Αγιο Νικόλαο και Βύδι, αλλά την διαδρομή αυτή θα την κάνουμε από την αντίθετη κατεύθυνση, έτσι γυρίζουμε ΝΔ προς Μεταμόρφωση. Στην έξοδο από Τακτικούπολη στα δεξιά μας θα δούμε την ολόλευκη εκκλησία (με τον γαλάζιο τρούλο) της Ζωοδόχου Πηγής της Μεταμόρφωσης. Από εδώ μπορούμε να απολαύσουμε την θέα προς τον όρμο Βολαρίου (με την παραλία της Μεταμόρφωσης) και την δυτική πλευρά της χερσονήσου των Μεθάνων.
Ο δρόμος συνεχίζει και μας βγάζει στο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων, επί της διασταύρωσης του δρόμου που οδηγεί από Γαλατά προς Μεταμόρφωση και Μέθανα. Από εδώ μπορούμε είτε να κινηθούμε ΝΔ προς Τροιζήνα (1η είσοδος) ή πίσω στην Καλλονή είτε ΝΑ προς Γαλατά. Στρίβουμε αριστερά προς Γαλατά και σε περίπου 2χλμ. φεύγει λοξά αριστερά ΒΔ μικρός δρόμος προς τον οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου (στο 1 χλμ.). Συνεχίζοντας ευθεία στο 1.5 χλμ. συναντούμε αριστερά μας διασταύρωση προς Βύδι την οποία και ακολουθούμε για την περιήγηση στην Κεντρική Τροιζηνία.
